I wish I could let it go

Scarlett keek omzich heen maar kon er steeds maar niet aan wennen. Ze had haar moeder terug haar vader was overleden de rest van haar familie was nu ook ergens begraven door de tijd reis. Bij zei leefde nog samen met haar moeder. Ze had het anders verwacht eindelijk een gezin terug in hun eigen tijd en daar voor de ridders en elven zorgen. Dat kon nu allemaal niet meer ze stond er alleen voor gevangen in een andere tijd zone. Haar moeder was nu bezig bij de nieuwe elven clan en de leerlingen hoefde nog niet naar school omdat het plotseling allemaal was. Zwaarden waren niet meer nodig dat had geen zin en de kleine mochte geen wapen bij hun hebben. Maar wat zo dat mij tegen houden? Dacht scarlett en hield toen een revolver uit haar zak. Het houd me niks tegen om mezelf te beschermen. Scarlett was nog niet gewend aan de stad en was een klein kind maar toch ouder dan het hoord te zijn. De strijd van lich zou in deze tijd weer verstoord worden door de aankomst van hun alleen mochten de mensen nu niks weten wat er gebeurde ookal wisten ze dat eerst ook niet. Scarlett zuchte maar hoorde toen iets op de grond vallen. Haar ogen sperde open en schrokken op ontdekt dacht ze. Scarlett pakte toen snel haar familie wapen in haar handen die ze van haar moeder gepikt had om haar zelf te beschermen. "Wie is daar!" Schreeuwde ze meteen terwijl er blauwe vlammen om het zwaard begon te branden.

Jonathan maakte een wandeling. Hij was alle bodyguards helemaal zat en moest er dan ook nodig even tussenuit. Hij draaide rond lantaarnpalen als een klein kereltje. "Vrijheid! Vrijheid!" ,zei hij een opgelaten stem. Opeens werd er een vlammend zwaard in zijn gezicht gedrukt. "Ik wilde de hof van Eden heus niet binnengaan, hoor." ,zei hij met een lach op zijn gezicht. "Wie is daar?!"
,zei een jonge meisjesstem. Hij bekeek haar even goed ,waarna hij het zwaard zuchtend naar onder duwde. "Dat zwaard komt niet uit deze tijd, jongedame! Sterker nog, ik ken jouw gezicht!"
Hij bekeek haar nog eens goed. "Ja, jij bent de dochter van die twee. Zonder twijfel." Hij likte aan zijn brandwonden ,waarna ze verdwenen.

Hij bekeek haar even goed ,waarna hij het zwaard zuchtend naar onder duwde. "Dat zwaard komt niet uit deze tijd, jongedame! Sterker nog, ik ken jouw gezicht!"
Hij bekeek haar nog eens goed. "Ja, jij bent de dochter van die twee. Zonder twijfel." Hij likte aan zijn brandwonden ,waarna ze verdwenen. Scarlett liet de vlammen stoppen en keek naar de vent aandachtig. Even later liet ze haar zwaard zakken en glimlachte toen. "Hoe kent u me?" Zei ze met ene verlegen maar een lieve meisjes achtige stem terwijl ze naar de meneer keek. Terwijl ze op ene antwoord wachtte ging ze met haar vinger over het zwaard van har tijd. Later zou ze haar moeders zwaard krijgen maar nu nog niet ze was te klein er voor. Langzaam begonnen de vlammen weer te branden terwijl Scarlett zich concentreerde. De vlammen waren blauw van gloed terwijl die van haar moeder rood oranje waren. De vlammen doofde weer langzaam en Scarlett bergte het zwaard op terwijl ze naar de meneer keek op haar antwoord. Haar kleding had ze nog steeds aan van haar tijd maar zo vaak was ze niet buiten dat was te gevaarlijk volgens haar moeder.

"Hoe kent u me?", vroeg het hemelse meisje met haar zachte stem. Ze was duidelijk een gevaar als ze werd bedreigd, maar hij was niet van plan iets te doen tegen een onschuldige.
"Ik ken jou niet, maar wel je moeder. Ze was een wijze vrouw." Hij pauzeerde even.
"Je vader heb ik nooit gekend," vervolgde hij.
Hij pakte een pilletje om zijn bloedlust te bedwingen. Bij jonge mensen was het altijd moeilijker tegen te houden, maar zolang ze gewoon haar kleren aanhield, kon hij het best wel bedwingen.
"Zit je iets dwars? Wat is er dat jou zo kwelt, dat je mij zo gewelddadig ontvangt?"
Hij glimlachte, waardoor zijn tanden duidelijk te zien waren. Hij hield wel van een spelletje.