The night of change

Lux keek met haar sprankelrijke ogen naar de hemel die vol zat met schitterende sterren. De sterren maakte van de donker van de nacht een nacht vol hoop en schittering. De lucht was ook niet koud maar ook weer niet warm. Lux keek richting de sterren. Het enigste wat van haar vroegere bestaan was overgebleven was de hemel met de vonkelde sterren die boven haar hing. De lucht die die zuchtte en haar warme zachte huid streelde. De bomen die hun lied zong als de wind er door heen blaastte. De aarde waar niet leefde uit groeide. De vogels die nu sliepen terwijl de nacht dieren klaar wakker waren. Lux keek goed rond terwijl ze geklemd aan het dak zat. In vroegere tijden konden we nog dit niet bouwen. "Het is ene wonder hoe ver de mens is gegroeid." Zei ze stil terwijl haar stem werd mee geblazen met de wint. De nacht was prachtig maar altijd zou er gevaar op de loer liggen en Lux wist dat maar ze gaf zich er zo over. Na de oorlogen van haar tijden was er nu een nieuwe tijd aangekomen de tijd van de verandering. Dat vond ze maar niet iedereen. De spirits van de oerwezens waren er nog steeds maar ze werden steeds zwakker door de jaren. De magie raakte op een gegeven moment op en het was nu moeilijker om het et gebruiken. De mensen hadden geen flauw idee dat de rassen van vroeger nu nog leefde of wat ze waren. Maar Lux wist diep van binnen dat het wel kwam. Een rijk dat iedereen in harmony leefde met alles. Zonder oorlog. zonder haat. De wind blaastte richting Lux oor en ze hoorde wat. Het was niet de gezang van de nacht of van ene dier er was iemand bij haar. Lux draaide zicht om maar zag niks en sloot toen haar ogen. Ze activeerde een van haar krachten maar hielde dat meteen tegen. "Nee je kunt het zonder." Zei ze tegen haar zelf terwijl haar stem verder verspreide door de wind. Haar roze haren danste met de lucht mee. Lux opende toen haar ogen en keek in het niets en focuste nergens op. Ze begon ene lied te zingen. Het was haar lied." Spirits of the forest. Made him king of elves and trees. He was the only human being. Who lived in harmony. In perfect harmony. Perfect harmony." Lux stem danste met de wind mee en klonk zuiver en mooi. Haar stem was nu puur net zoals haar hart en geest. De kleine opvolgster liet zich verdiepen in haar lied en vergat alles om haar heen. Ze voelde langzaam de aanwezigheid van iemand dichter bij komen. Ze was niet bang terwijl ze wist dat ze nu ene makkelijke prooi zou zijn. Ze ging gewoon rustig door tot dat ze de aanwezigheid voor haar neus voelde. Lux opende langzaam haar ogen en stopte met zingen. Er stond een schim voor haar maar al snel werden de gelaatstrekken zichtbaar en kwam een wijs gezicht tevoorschijn. De sterren en de maan verlichte zijn gezicht en de rest terwijl Lux hem aan keek. Lux was stil gevallen terwijl ze heel erg naar zijn ogen keek die bloed rood waren. nog was ze niet bang. "Je doet me niet pijn je bent niet zoals de rest." Zei ze met haar prachtige stem die kalm en lief was. Ze wist dat hij anders was dan de rest ze herkende hem. Het was de leader van de Hykaru. Het is Timothy Jonathan Hykaru. Beter bekend in haar oren als Jonathan. Lux keek nu naar zijn gezicht dan spezefiek zijn ogen en begon haar mond open te trekken. "Wat doe je hier?" Zei ze teder en zachtjes terwijl ze naar zijn gelaatstrekken bleef kijken. Lux mocht nooit in zijn buurt komen van haar moeder omdat vampiers bloeddorstige monsters volgens haar was maar iets in hem zei tegen Lux dat hij de vampier was die de verschil kon maken hij was anders. Dat zag ze in zijn ogen die kalm stonden.

-only Jonathan
Zoals je ziet heb ik zin in posten dus ga je gang.

Hij was die avond op zoek geweest naar Lux. De enige persoon in het hele driestaten-gebied die geen 'nationalistische' gevoelens voor haar eigen soort had. Nee, zij was anders. Zij wilde een paradijs op aarde creëren voor alle soorten.
Toen hij eenmaal via een brandtrap op het dak was beland, ging hij op zoek naar Lux. Het enige probleem was, dat het een heel groot dak was. Hij had dus even de tijd om van de buitenlucht te genieten. Het was daarbij een mooie avond. Er was geen wolkje aan de lucht en de sterren schenen helder.
Uiteindelijk zag hij Lux daar zitten. Ze lag eigenlijk half, maar zitten was toch de betere beschrijving. Ze begon te zingen, dus bleef Jonathan laag. Het lied van een elf behoort niet onderbroken te worden.
Toen ze klaar was met zingen, liep hij naar haar toe. Hij trachtte ongemerkt voor haar te gaan staan, maar ze deed haar ogen als open. Hij kon zien dat ze ze aan het scherpstellen was en glimlachte. "Salve.", zei hij teder. "Je doet me niet pijn je bent niet zoals de rest.", volgde het daarop van haar. "Daar kun je op rekenen.", zei Jonathan koeltjes terwijl hij een pilletje uit zijn zak pakte en dat in zijn mond deed. Zijn ogen lichtten even rood op en werden daarna weer grijs. Ze vroeg hem, waarom hij hier was. "Ik zocht een gesprekspartner. Dit vruchtbare land wordt bestrooid met haatdragend zout en daarmee dor en dood gemaakt. Ik wil dat deze clanoorlogen stoppen." Hij zei het heel rustig, maar je kon aan zijn stem horen dat het hem zorgen baarde. "Ik zoek een bondgenoot."

Lux keek naar Jonathan die opeens voor haar ogen stond hij zei teder Salve terwijl er weer ene mooie glimlach op Lux mond te voorschijn kwam. De sterren schitterende nog mooi in de hemel en verlichte hun gezichten in het donker. "Daar kun je op rekenen.", zei Jonathan koeltjes terwijl hij pilletje uit zijn zak pakte en dat in zijn mond deed. Zijn ogen lichtten even rood op en werden daarna weer grijs. De Volgende vraag was van Lux als volgt wat hij hier deed terwijl ze in stilte wachtte. Ze vond het nog raar dat hun ogen oplichten als ze die pil in namen maar ja het was gewoon zo. De volgende woorden van Jonathan gingen als volgt: "Ik zocht een gesprekspartner. Dit vruchtbare land wordt bestrooid met haatdragend zout en daarmee dor en dood gemaakt. Ik wil dat deze clanoorlogen stoppen." Hij zei het heel rustig, maar je kon aan zijn stem horen dat het hem zorgen baarde. "Ik zoek een bondgenoot." Lux keek toen hem aan met ene rare blik en verward. Wilde hij haar nou als bond genoot hebben? Dat kan toch niet ze was nog klein en miezerig en hij was zo oud en wijs. Haar moeder zou haar vermoorden als ze er achter kwam en haar uit de clan zetten maar Jonathan had wel gelijk de oorlogen moeten stoppen en dat moes vroeger al. Lux dacht goed na terwijl ze nu naar de lucht keek. De nacht leek niet over te gaan terwijl de wind door haar haar ging. Het was haar kans om een verandering te maken wat in jaren niet is gebeurd zelfs niet door de eerste wezens. Lux ogen lichte toen op met alle kleuren en keken toen naar Jonathan het moes stoppen dat was belangrijker dan alles nu. "Je hebt gelijk het moes vroeger al stoppen en dat heeft niemand gedaan." Ze keek toen naar hem terwijl ze dit teder sprak. "Alleen ik ben maar de dochter van de baas wat kan ik doen?" Was Lus haar vraag aan hem terwijl ze naar Jonathan keek. Ze wist niet wat ze kon doen als ene klein meisje ook al was ze niet klein meer ze had al vanaf haar geboorte de ergste rampen overleefd en wist dat de oergoden altijd aan haar zijde stonden. Ze hadden anders wel een ander leven bespaard tijdens die oorlog. Lux begon te tikken met haar nagels op de muur terwijl de nachte leven gewoon verder ging in de stad. Lux hoorde paar idioten die helemaal dronken waren en gek deden van de Alcohol, maar deed Lux nu niks ze moest op ene oplossing komen hoe alles kon stoppen. Ze keek even naar de straten en toen naar Jonathan. "Ik wil heus je bondgenoot worden maar wat is je plan?" Vroeg lux toen terwijl de wind haar antwoorden naar zijn oren bracht. Lux wist dat het moest stoppen maar hoe vroeger konden ze het ook niet en de oergoden hadden alleen maar ene oplossing met de mensen opbergen voor ene lange tijd om de vrede te bewaren. Maar er moet toch ook een andere manier zijn of niet? Er spookte veel vragen door haar hoofd af maar niet alleen over de oplossingen van de oorlog of de vraag waarom zij de bondgenoot moest zijn.

Hij verstijfde. "Een plan?", stamelde hij. Hij had nog niet nagedacht over een mogelijk plan van aanpak. Het was ongelooflijk dat hij zo lang had kunnen overleven zonder goed na te denken. Hij sloeg zichzelf op zijn wang en ging terug naar de orde van de dag. "We moeten de agressieve elementen in de clans uitschakelen door ze in bedwang te houden met een onmeetbare kracht. Het klonk heel leuk, maar hij had geen idee wat hij ermee moest doen. Hij pakte nog twee pilletjes uit zijn binnenzak en slikte ze snel door. Bloedsurrogaat smaakt niet veel beter dan dat het klinkt, maar het kalmeerde hem. Vastberaden ging hij verder:"Een artefact, een plaats waar ze nooit meer willen komen of misschien hun eer? Eeuwenoude bloedbanden die niet gebroken kunnen worden is ook een optie. Iets waardoor zelfs die bloeddorstige kenau witter wordt van angst. Hij moest denken aan die keer dat hij met een van zijn babytandjes was geconfronteerd. Hij viel bijna dood om van schrik. Die gekke priester had daadwerkelijk de moeite genomen om op de plaats waar ooit de villa had gestaan te gaan graven. Hij realiseerde zich dat hij in het niets aan het staren was. Zoiets moeten we dus vinden, zei hij, terwijl hij met zijn hoofd schudde om wakker te worden. Hij pakte nog een paar pilletjes. Hij had zich moeten voorbereiden.

Terwijl Jonathan zijn minitoespraak aan het houden was, merkte hij op dat Lux naar de lucht aan het staren was. Hij zette zijn betoog gewoon stoer door. Op een gegeven moment keek het meisje hem weer aan met een rare blik in haar ogen. Had hij iets verkeerd gezegd? Toen hij klaar was, schudde hij even met zijn hoofd om zijn gedachten weer op gang te krijgen. Hij had nu eindelijk een goed plan kunnen brengen. Het frustreerde hem alleen dat zijn plan bij lange na niet klaar was en dat ze nog steeds zo'n 'onmeetbare kracht' moesten vinden.

Terwijl hij achter zijn neppe glimlach stond te piekeren, kwam Lux naar hem toe. "Ik weet hoe," zei ze tegen hem, terwijl ze nu echt oncomfortabel dichtbij kwam. Ze legde zijn handen op haar lichaam. "Wat is di-..." Ze liet hem niet meer uitpraten. "Kus me," zei ze rustig en ze drukte haar lippen op de zijne.

Het duurde even voordat hij doorhad wat er aan de hand was. Ze probeerde hem te verleiden. Hij was lange tijd liefdeloos geweest. Wat moest hij doen? Hoe kon hij ontkomen? Hij sprong achteruit. "Is dit je plan?", vroeg hij geagiteerd. Ook al was dit plan vele malen praktischer dan het zijne, hij kon zich er niet in vinden. "Wat probeer je hiermee te bereiken? Wat is je doel?" Hij slikte weer een pilletje. Het gevaar dat hij zijn rust zou verliezen werd nu te groot.

Jonathan schrok merkte Lux op maar toch bleef ze doorzetten. "Wat is di-..." Zei hij toen maar Lux liet hem toen niet verder uitspreken. "Kus me." Zei Lux toen rustig en drukte toen de hare op de zijne. Jonathan kreeg toen rustig door wat er gebeurde terwijl Lux haar ogen weer langzaam opende. Ze zag hoe hij achteruit sprong terwijl de wind door Lux haar danste en het moment nog verleidelijker maakte. Het was moeilijk voor een vampier om zich in te houden dat wist Lux. Ze wist ook dat ze deels met haar leven aan het spelen was.

"Is dit je plan?", vroeg hij geagiteerd. Ook al was dit plan vele malen praktischer dan het zijne, hij kon zich er niet in vinden. "Wat probeer je hiermee te bereiken? Wat is je doel?" Hij slikte weer een pilletje. Lux legde toen haar vinger op zijn lippen en snoerde het toen weer. "We kunnen samen ene kracht opwekken jonathan." Zei ze toen rustig en stilletjes. Ze wit goed wat er zou gebeuren er zou ene onsterfelijke elf kindje er uit komen. Het kindje zou Lux krachten en van jonathan erven en zo 2 kanten krijgen een kant dat een elf was en vol magie stond en een andere kant dat het eeuwige leven had en sterk was in spierkracht en alle krachten wat vampiers konden doen. Als we haar konden leren beide te kunnen gebruiken konden we een vrede schepper vormen. "De enigste manier hoe we vrede kunnen houden is als we laten zien wat onze beide rassen in het goede kunnen krijgen." Zei ze toen terwijl ze naar hem keek en even zweeg. Lux beet opeens op haar lip en keek hem toen aan." Het is enige kans als het ooit uitbreekt dat het Lucetta kan verslaan." Ze pakte toen met haar zachte handen zijn hand vast. "Ik wil je het niet verplichten maar u weet ook dat het onze enige manier is om een kracht te scheppen die groter is dan de onze en groter dan het schepsel van de Death Dealers."