een verloren rijk en een verloren geschiedenis

Lux keek naar de centrum van de stad op een dak en zucht toen. Als opvolgster en dochter van de baas had je geen rust aan je hoofd maar ze had het al erger mee gemaakt 500 jaar gelden toen de wereld van hen toen instortte. Lux's magische boek ging toen open van de geschiedenis die ze stiekem uit de bieb van hun had gestolen. Langzaam kwamen de bladeren van de ramp te voorschijn en Lux keek er naar. Haar ogen werden toen vochtig toen ze het verhaal zag hoe haar tante tot haar einde was gekomen en hoe hun hele beschaving bijna verwoest werd. Het was de ergste ramp toen in jaren door de vampiers en hun nieuwe leider toen die onder de macht van Vyndi stond. Er waren paar rebellen toen waar haar moeder onder viel om alles terug te krijgen naar het normaal. Lux zelf was toen nog te jong om te vechten voor de vrijheid en te zorgen dat de vampieren toen zouden vallen. Hun beste strijders hadden er aan mee gedaan met bloed zweet en tranen. De leider van de rebellen waren Jasmyn, Setherain en haar moeder die samen de band vormde van het licht die samen hun kon stoppen. Lux zelf was toen vaak bij familie leden en kon niks anders doen dan maar hopen dat het stopte. Toen de oorlog bijna gedoofd was spraken de mensen de afstammelingen van het licht de spreek uit die de hele oorlog zouden beëindigen. De oorlog was toen ge eindigt maar er gebeurde wat fout in plaats dat we in onze eigen tijdperk bleven ging onze rijk naar beneden en kwam er ene nieuw land boven waar de mens zicht ontwikkelde. Vyndi was gestopt door de dochter van van de machtige elf en ridders genaamd Jasmyn Muzen. Toen we de tijd verder gingen en niet precies wisten wie er mee gingen waren we in een ramp al snel vonden we Jasmyn en haar dochter en ik me moeder Jammer genoeg was Setherian overleden. We keken in het boek en zag langzaam wat er gebeurd was er was ene nieuwe tijd perk aangebroken waar van restante mensen het hadden overleefd waar onder ons. Snel kwamen we het jonge neefje van Setherian tegen genaamd Sean samen hebben we opgericht de Arrowtip waarbij de ridders, elven en de wizards samen smelten tot een grote clan. Mijn moeder geloofde dat ergens diep in de mensen de wezens schuilen die wij gekent hebben en wachtte af tot haar elven wizards en ridders terug keerde en gingen geloven wat ze waren. Lux keek toen over het dak en dee het boek dicht met ene grote sprong kwam ze beneden terecht terwijl haar haar golfde door de lucht terwijl de door de stad heen liep. Misschien kwam ze wel iemand tegen die de geschiedenis wel wist en de ramp ook had overleefd.

Jonathan was gewoon een ommetje aan het maken, toen er ineens een meisje uit de lucht kwam vallen. Zijn eerste reflex was proberen haar te helpen, maar hij realiseerde zich al gouw dat ze zichzelf prima kon redden. Hij stopte een van zijn pilletjes in zijn mond en liep rustig naar haar toe. "Vind je dit normaal?", vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij voegde er mompelend aan toe: "Ik weet zeker dat je jezelf zo verdacht maakt en dat is in deze stad niet goed." Hij deed zijn stropdas recht. "Wanneer ben je hier aangekomen en wat kom je hier doen? Maak je geen zorgen, ik trakteer op koffie." Zijn ogen waren ijsblauw en elke gewone sterveling zou hiervoor vallen. Misschien had hij weer een interessante gesprekspartner gevonden.

"Wat is koffie?", weerklonk het in Jonathans oren. Zijn gezicht verstarde. "Dus hier heb ik mee te maken," mompelde hij. "Koffie is een zwarte, ondoorzichtige soort thee die niet van een theeplant wordt gemaakt. Het is zeer verslavend, maar je krijgt er ook veel energie van. Iedereen in deze stad drinkt het, dus als je niet wilt opvallen, moet je het drinken." Hij pauzeerde even. "Normaal drink ik ook bloed," vervolgde hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij propte weer snel een pilletje in zijn mond; hij werd nerveus van deze nieuweling. Ze had littekens op haar ziel en het was moeilijk om haar als prooi te negeren. Niet te vergeten dat ze nogal sexy was gekleed. "Doe alsjeblieft mijn jas aan," zei hij, terwijl hij haar zijn jas aanreikte, "ik kan me vandaag niet bedwingen." Hij propte nog meer van zijn pilletjes in zijn mond en mompelde iets over een hogere dosis.

Ze had zijn jas vriendelijk aangenomen, zoals hij ook van haar verwachtte. Ineens pakte ze hem vast. Waaraan had hij dit verdiend? Hij had het nooit op fysiek contact gehad, maar van haar kreeg hij een rare tinteling in zijn lichaam; een constant 'elektrisch botje', zo je wil.
"Waar heen en wat is uw naam, meneer?", vroeg het meisje vriendelijk, terwijl ze hem in de ogen keek.
Jonathan liet zijn ogen voor de grap van kleur veranderen.
"Mijn naam is Timothy Jonathan Hykaru en ik het hoofd van de Hykaru Clan. Ik stel voor dat we naar een café toe gaan, want het kan hier bitter koud zijn. Daarbij vallen we hier een beetje uit de toon." Hij stopte weer een pilletje in zijn mond en zei zacht: "Dit is pas een verslaving."

Terwijl hij op een antwoord wachtte, maakte hij zich los uit de greep van het meisje.
"Ik zou het op prijs stellen als je me niet meer zomaar vast zou pakken," zei hij nors,"daar ben ik niet zo op gesteld."

Lux zag dat de heer die bij haar stond zijn ogen voor de grap van kleur liet veranderen en Lux schrok. Meteen ging ze in een echt houding staan voor de zekerheid terwijl haar vingertoppen begonnen te gloeien. Ze was bang hier wist niet wat ze moest doen. Maar al snel zag ze dat hij het als grap bedoelde en ontspande ze haar lichaam en keek hem diep in zijn ogen aan. Hij leek aardig maar ook kon hij onverwachte dingen doen. Lux enige vertrouwen lag nu bij hem omdat ze niks van de wereld wit of niet wist waar de andere waren. Lux zuchtte. Ze was bekaf van het wandelen en zoeken naar haar vrienden. Haar eerste dage in deze stad waren heel erg slecht begonnen en vooral omdat ze niet wist wat ze moest doen. "Mijn naam is Timothy Jonathan Hykaru en ik het hoofd van de Hykaru Clan. Ik stel voor dat we naar een café toe gaan, want het kan hier bitter koud zijn. Daarbij vallen we hier een beetje uit de toon." Hij stopte weer een pilletje in zijn mond en zei zacht: "Dit is pas een verslaving."

Terwijl hij op een antwoord wachtte, maakte hij zich los uit de greep van het meisje.
"Ik zou het op prijs stellen als je me niet meer zomaar vast zou pakken," zei hij nors,"daar ben ik niet zo op gesteld." Lux keek toen naar hem en glimlachte. "sorry meneer het zou niet meer gebeuren en ik zou graag even kunnen zitten om me op te warmen." Zei Lux beleefd naar hem en keek toen weer snel weg. Ze was bang wist niet wat ze moest doen maar het ergste tot nu toe dat het opeens begon te regenen. Lux werd nat en keek hoe de druppel een plas werd. Deze nieuwe wereld was koud en vreemd maar deels kon ze haar oude bestaan voelen diep onder deze gronden. Waar ene verloren geschiedenis lach van hun verleden. Lux begon toen rustig te wandelen als een echte dame terwijl ze haar nieuwe schoenen aan haar voeten raar vond wandelen. Ze herkende de stof niet net zoals dat ze hier niks herkende. Ze herkende alleen de duisternis die zich opslokte in haar ogen en achter lied.