Looking for something, because I'm bored || Open

|| Open voor wie wil ||

Stacey vloog soepel met haar sprongen over de daken terwijl ze opletten of iemand haar zag. Met haar magischer impulsen die haar sprong steeds aandreef was het springen over daken heel gemakkelijk. Stacey keek oplettend op de grond terwijl ze de mensen zag lopen die op mieren leken. Stacey glimlachte toen schattig en sprong steeds sneller tot het punt dat ze er was en daar niet meer verder kon. Ze ging rustig via de pijp van het dak naar beneden en sloeg haar keep om haar om haar zilver haar te verbergen. Snel deed ze haar blauwe contact lezen in om haar rode ogen te verbergen omdat het niet menselijk was. Rustig liep ze naar haar bestemming waar ze naar toe ging.
Stacey hoorde toen schoten in de lucht. e keek rond. Er zat een lange man op de kisten die zat te grijnzen om de paniek van de mensen. Stacey deed toen haar contact lenzen uit en haar keep af ze ging om de kisten heen en sprong met een krachtige magische impuls de lucht in. Ze ging zo snel dat het maar een flits was voor alle ogen. Terwijl ze daar in de lucht hing sprak ze razend snel een spreuk uit. Die iedereen kalmeerde en de tijd terug spoelde. Snel verdween Stacey uit de lucht en kwam opeens achter de man te voorschijn en pakte toen zijn 44 Magnum af voordat hij ging schieten. Stacey zag dat de jongen zich ging omdraaien en grijnsde toen. "Wou je amusement."Zei Stacey schattig maar met een grijns op haar gezicht terwijl ze zag dat het goed was om haar gang nu te gaan terwijl geen enkele kip keek.

“Een klein beetje, misschien,” gaf hij wel eerlijk toe. Over zoiets ging hij absoluut niet moeilijk doen. Dat was niet bepaald zijn style. “Dus als je het niet erg vind, zou ik graag mijn pistool terug willen. Alsjeblieft.” Een dreigende ondertoon lag in zijn stem. “En ik vraag het niet voor de tweede keer. Anders kom ik ‘m zelf halen.” Na die zin omklemden zijn vingers het sierlijke handvat van één van z’n zwaarden. Bang om te vechten was hij niet, ook niet tegen een meisje. Niemand had namelijk het recht om ongevraagd aan zijn eigendommen te zitten. Níemand. Stacey lachde toen hij zijn stem hoorde en haar handne begonnen te gloeien. Een zwarte licht kwam op haar handen heen en in ene beweging met haar hand verbrijzelde zijn pistol. "Wat denk je zelf." Stacey flitse toen weg en kwam a hter hem te staan en gaf een duw. "Arme vampiertjes zeg ze denken al 500 jaar dat ze me aan kunnen." De wereld om hun heen vervaagde toen en in stacey's ogen kwam een valse glim. De wereld die hun kende misvormde in een nacht merrie terwijl Stacey een spreek zachtjes aan het mompelen was. Na een minuut mompelen was de wereld totaal misvormd de ze kende en waren ze niet meer op de wereld die ze kende. "Ook leuk om jou te ontmoeten hoor." Sprak ze nog uit me een grijns op haar gezicht terwijl ze lachde in haar misvormde wereld.

Stacey glimlachte alleen naar de jonge en voelde toen zijn katana op haar wang neergezet worden. De wereld om hun heen slikten allene verder weg naar een diep zwarte ruimte. Sdtacey voelde hoe er een snee in haar wang kwam en het bloed langzaam naar beneden ging door de zwaarte kracht. Opeens was de zwaarte kracht om gedraaid en het bloed ging opeens om hoog van Stacey's wang af. De jonge keek haar streng aan terwijl zij alleen met ene grijns op haar gezicht zat. Stacey rode ogen vervaagde toen naar zwart en de katana smelten spontaan en zweefde naar boven. De onder grond waar ze eerst op stonde verdween en ze zaten in ene zwarte dimensie ‘Jij… Hebt een te groot ego.’ Zei hij.‘Ik heb geen idee wat je met deze wereld gedaan hebt maar erg positief is het niet.’ Stacey glimlachte alleen maar terwijl de tijd hier praktisch stil stond. "Je kent ons niet? Wie is dan je schepper heeft ze niks verteld?" Ze keek hem aan terwijl haar zwarte ogen weer naar rood ging en hard stonden. "Arme jonge ze heeft je niks verteld dacht dat Rox het wel zou vertellen of verbergt ze de wereld voor je waar je nu echt in leeft?" Stacey's glimlach werd alleen maar groter en keek hem aan. Zachtjes en teer zweefde ze nu richting zijn buurt en raakte hem aan met haar zachte huid. Langzaam streelde ze zijn wang en kwam rustig dichter bij. Op een manier was hij deels bevroren. "Je hebt nog vele te leren." Zei Stacey zachtjes en zette toen haar tere lippen op de zijne. In een flits draaide alles weer naar normaal en stonden ze weer in de echte wereld terwijl de tijd weer veder afspeelde. Zijn gun en katana waren weer heel net of er niks aan de hand was. Stacey stond boven op de grote berg met kisten en keek hem aan. Haar ogen stonden nog steeds hard maar de grijns was nog niet van haar gezicht verdwenen.

‘Kom niet in m’n buurt, jij.’ Zei hij maar Stacey had hem al lang genegeerd het enige wat ze nu wou was haar prijs ophalen waar voor ze kwam en dat was de beloofde kus die ze al 500 jaar niet meer had gekregen. Stacey legde langzaam toen haar hand op zijn huid en zag aan zijn blik dat hij het wel aangenaamd vond. Stacey lied toen langzaam paar woorden over haar lippen rollen. ‘Misschien,’ murmelde hij. Zei hij toen nog terwijl Stacey langzaam dicht bij hem kwam en in zijn ogen keek. Als snel kwam de flits dat alles weer naar het oude ging en Stacey rustig op de kisten zat. De wereld was weer naar het oude getrokken en alles wat de mensen daar voor hadden mee gemaakt waren ze al vergeten.
Stacey keek van de kisten naar de mensen toe die vredig gerust aan het wandelen waren. Opeens zag ze dat de jongen haar ook zag en glimlachte toen maar wou verder geen aandacht aan hem geven. De wind ging golvend door Stacey's zilveren haar maar er was iets verkeerds aan het moment het voelde niet goed. Stacey's blik ging opeens anders te doen en lied onhoorbare woorden over haar mond gaan. Op dat moment hoorde Stacey de shuriken. De shuriken gingen geluidloos door de lucht maar door de spreuk kon ze hem net zien en horen. Stacey's handen begonnen opeens te gloeien en ze zei snel een spreek over haar monden dat zo snel ging dat je het eens niet kon horen. In ene klap was ze weg. De tijd stopte weer in de omgeving om te zorgen dat de mensen niks in de gaten hadden Stacey kwam toen te voorschijn achter hem en keek hem pissig aan. De ene hand die nog glom legde ze op zijn schouders en begon ze een spreek te zeggen die snel over haar lippen rolde. In een klap waren ze alle bij weg en de tijd ging rustig weer door voor de mensen terwijl ze niks in de gaten hebben gehad. Stacey en de jongen kwamen toen in een achter buurt terecht door Stacey's telepoort. "Wat moet je!" Begon Stacey als eerste uit te kramen en keek naar hem. Wat had hij nou vraagt Stacey zich af en keek naar hem met door dringende rode ogen. Langzaam gleed Stacey's haden van zijn schouder af en keek nu naar hem serieus in plaats van steeds een glimlach naar hem toe te doen. Wat wilt hij herhaalde stacey steeds in haar hoofd terwijl ze diep in zijn ogen keek. Ze wist dat ze geen gedachten stroom kon lezen dat kunnen alleen zulke schepels als zij die vieze bloed zuigers. Stacey gezicht vertrok toen terwijl ze er aan dacht. Stacey's blik verlieten niet meer zijn ogen maar bleef wel nog steeds op ijskoud staan. Satcey werd op ene gegeven moment zat van het staren en begon allemaal vragen te vragen. "wat wil je van me wat doe je hier je." Stacey flipte helemaal door een jongen en was pissig op hem omdat hij haar in de eerste instantie wou vermoorden. Stacey begon toen rustig adem te happen en werd weer kalm de zwarte sfeer die eerst om haar heen was begon toen ook langzaam te zakken en haar stemming veranderde in ene rustige houding.

Vanaf het moment dat hij de shuriken gegooid had, wist hij dat ze nooit hun doel zouden behalen. Die jongedame was te slim, te goed voor dat, hoe geweldig hij ze wel niet gooide. Haar krachten zouden ze ongetwijfeld onderscheppen. Toch bleef Dilaz afwachtend kijken, met een stiekem een klein beetje hoop dat ze daarboven te druk bezig was met voor zich uit kijken. Nee. Zijn plan C mislukte. Dat besef kreeg hij toen haar handen begonnen te gloeien en in een klap weg was. Maar hij wist dat het daar niet bij bleef, want hij kon haar o-zo heerlijke geur van bloed nog ruiken. Onbewogen bleef Dilaz staan, zijn zelfverzekerdheid begon langzaam aan weer aan te groeien en dat was te zien aan zijn houding. Zijn rug rechtte zich meer en zijn schouders gingen een stukje naar achteren. Hoe krachtig deze dame wel niet mocht wezen, zijn angst voor haar zou niet lang meer leven. Hij was een vampier! Een wezen dat niet gemakkelijk te doden was, een geboren moordenaar. Dan voelt Dilaz een hand op zijn schouder, waardoor hij achterom keek. Zijn lippen vormden een jongensachtige grijns. Als ze hem had willen doden had ze dat alvast wel geprobeerd. Voor de zoveelste keer veranderde de wereld. Deze keer waren ze niet in een zwart gat of in de haven zelf. Oh nee, dit keer waren ze in een achter buurtje. Beter van! Haar uitval naar hem deed hem eventjes grijnzen. 'Kalm aan jij,' sprak hij kalm, geconcentreerd. 'Voorlopig was jij degene die als eerste naar mij toe kwam.' Hij keek net zo diep terug als zij dat deed. Zo gemakkelijk liet hij zich niet meer intimideren. 'Ik wil weten wie je bent. Je naam. Wát je bent,' sprak hij. 'En vooral wat je mij kan vertellen van deze onbekende wereld.'

Stacey keek naar de jongen terwijl zijn mondhoeken omhoog gingen krullen. Er ontstond ene kinderachtige grijns van ene klein jongetje die net zijn streek had uitgehaald. De rode ogen van Stacey bleef even op zijn gezicht hangen maar na paar seconde gebeurde het al. De wereld begon te veranderen en vervormde weer maar nu anders. Stacey concentreerde zich om 2 mensen te flitsen met moeite omdat de nieuwe wereld niet veel magie bevat als de oude. De beschaving van nu was ook niet als vroeger dat was al lang weg. De wereld vervormde weer naar normaal en ze waren in ene achter buurtje terecht gekomen. Stacey las in zijn ogen dat hij het prachtig vond perfect maar hij zou haar nooit kunnen doden daar was hij te slap aftreksel van van de echte vampieren. Stacey deed een aanval maar de jongen werd al snel en rustig aan. De kalmte werd over gesprongen naar Stacey en ze dee het toen rustig aan terwijl haar rode ogen extreem gefocust was op zijn lichaam. 'Kalm aan jij,' sprak hij kalm, geconcentreerd. 'Voorlopig was jij degene die als eerste naar mij toe kwam.' Hij keek net zo diep terug als zij dat deed. Zo gemakkelijk liet hij zich niet meer intimideren. 'Ik wil weten wie je bent. Je naam. Wát je bent,' sprak hij. 'En vooral wat je mij kan vertellen van deze onbekende wereld.' Stacey keek hem nog dieper aan en keek toen naar de lucht. "Wat gaat het jou aan je bent maar een miezerige vieze bloedzuiger." Haar ogen stonden toen op hard en haar handen op gereed ze lied zich niet inpalmen door een vieze bloedzuiger die geen verstand had waar hij mee bezig was. Haar handen begonnen opeens te gloeien en er kwamen zwarte vlammen van af ze had er genoeg van ze kon niet in de ogen van ene moordenaar kijken. Ze zuchtte toen en keek hem aan. "Jullie soort heeft me soort uitgeroeid dus waarom wil je weten wie ik ben of mijn soort als jullie toch al meer dan 500 jaar ons aan vermoorden bent!" Schreeuwde ze toen maar al snel vond ze haar beheersing terug en hield ze haar krachten in bedwang hij was het niet waard om nu al verlost te zijn van zijn smerige bestaan.

Het was overduidelijk dat ze hem niet mocht, dat hem onderschatte. Ja, het klopte dat zijn vorige pogingen zwak waren, geen nut hadden gehad, maar betekende dat dan direct dat hij niks meer in huis had? Nee, hij had nog genoeg troeven in zijn mouwen zitten. Tenslotte was dit het imago dat hij bij anderen kweken wou. Dat ze hem een zwakkeling vonden, iemand die makkelijk te verslaan was, en dat hij dan vanaf dat moment toe slaan kon. Het was een soort tactiek dat hij zich een tijdje geleden aangeleerd had. Goed, hij werd wel eens flink beledigd, maar zo langzamerhand stond hij daarboven. Het was iets geworden waarvoor hij een schild had gecreëerd. Haar blik boorde zich nog dieper in de zijne, alsof ze zijn ziel lezen wou. Nou, hij wenste haar veel succes. "Wat gaat het jou aan je bent maar een miezerige vieze bloedzuiger." Een kleine flikkering verscheen in zijn ogen. Pardon? Waar had zij het lef vandaan om ineens zó te gaan praten? Hij dronk bloed ja, zoveel als hij kon zelfs, maar betekende dat direct dat hij vies was? 'Prima, wat jij wilt.' Snoof hij, waarna zijn blik op haar handen viel. Wow, oké, ja, dat was behoorlijk badass maar het schrikte hem niet meteen af, hoewel vuur juist wel een zwakke punt was. "Jullie soort heeft me soort uitgeroeid dus waarom wil je weten wie ik ben of mijn soort als jullie toch al meer dan 500 jaar ons aan vermoorden bent!" Schreeuwde ze toen. In een flits trapte hij haar tegen de grond. Het was geen gewone trap, eerder een soort karate trap dat hij lang geleden geleerd had. Daarna plantte hij zijn knie in haar maagstreek. Zijn limiet was bereikt. 'Dus flik je hetzelfde bij "ons"?!' Hij begreep haar haat jegens de vampieren wel, ergens, maar besloot niet zich daaraan over te geven. 'Je hebt het misschien niet door, maar je gaat dezelfde kant op als wij,' siste hij. 'En dat maakt je geen haar beter!' Zijn handen waren gedrukt tegen haar schouders, om haar tegen de grond te houden

Stacey keek hem strak aan ze had een hekel aan vampieren vooral als ze dachten dat ze iets konden. Ze waren gevaarlijk voor dierbaren dat wist Stacey maar te al overduidelijk toen de laatste oorlog bezig was. Ze waren altijd al vies en smerig in de geschiedenis waarom zou hij anders zijn. De wind waaide toen door haar sneeuw witte haar maar ze bleef hem strak aan kijken. Het steegje was enorm afgelezen van de mensen en dat was perfect omdat ze dan niet konden zien wat ze eigenlijk echt waren. Een kleine flikkering verscheen toen in zijn ogen toen Stacey haar woorden zei. Ze had hem nu geraakt dwars door zijn schild heen. 'Prima, wat jij wilt.' Snoof hij en keek toen naar haar handen. Stacey's blik verschoof nog steeds niet en haar vlammen werden nu intens zwart. haar haat voor vampieren was te groot om het tegen te houden. Vooral voor deze hij had bij haar de verkeerde start gemaakt en dat moest hij al lang weten. Stacey begon toen heftig et schreeuwen tegen hem opeens het was ene woede uitstorting. Ze wist als ze te ver zou gaan dat ze zich zelf niet meer in de hand kon houden maar het voelde zo goed om dit te kunnen doen na al die jaren. Opeens trapte hij haar toen op de grond en zette zijn knie in haar maag. Stacey bleef hem strak aan kijken met een boze blik en ogen zo hard als steen. 'Dus flik je hetzelfde bij "ons"?!' Schreeuwde hij toen maar Stacey kon zich niet meer goed beheersen. 'Je hebt het misschien niet door, maar je gaat dezelfde kant op als wij,' siste hij. 'En dat maakt je geen haar beter!' Hij drukte haar toen met zijn handen tegen haar schouders om te zorgen dat ze niet van de grond af kon komen. Stacey keek hem pissig aan en haar lippen gingen sneller dan normaal en begon allemaal woorden uit te ratelen opeens verschenen er soort van wezens die verschrikkelijk er uit zagen. Stacey dacht in haar zelf ze wist nu wat ze was ze was een summoner bestemd om ze uit de weg te ruimen net zoals wat Seth dee en toen in hun bloed ging boden om jong te blijven. Haar haat was nu groter dan haar eer gevoel. Ze wist dat het fout was maar ze kon zich niet meer beheersen. "waarom zou je het niet verdienen jullie hadden allemaal de verkeerde mensen gepakt zo onschuldig dat ze waren." Stacey's krachten werd toen groter en haar vlammen ook ze veranderende van positie. in plaats haar van de grond duwde ze hem keihard op de grond door te rollen. Ze bleef hem intens aan kijken terwijl de wezens klaar stonde om aan te vallen als hij iets verkeerds dee. "Waarom zou jij anders zijn? Waarom zou ik jou wel kunnen vertrouwen. jij wilt mij ook vermoorden." Zei ze toen terwijl ze hem keihard tegen de grond aan duwde . Langzaam kwamen haar nagels door zijn vel heen en je kon een lichte geur van bloed snuiven. Stacey's ogen stonden keihard harder dan normaal en vroeger. Haar haat voor hun was ver uitgegroeid toen haar soort was uitgestorven.

Stacey keek naar hem terwijl haar lippen in beweging kwamen. De ene moment leek het ed perfecte move en de ander moment zag Stacey dat hij het door had. Stacey wist niet of haar magie sterk genoeg was om hem fysiek uit et schakelen. ze wist ook niet hoe ver ze nog haar zelf beheersing nog kon houden voordat de magie het overnam. Magie was krachtig maar ook zo verleidelijk en dodelijk. Als ze teveel magie hier zou laten stromen zou ze misschien ook zelf sterven of zou alleen zij het niet over leven en hij wel. Stacey wist niet hoe ver ze in deze wereld kon gaan omdat ze nieuw was. Maar een ding wist ze wel ze lied niet op haar kop zitten door een vampier. "Waarom zou je het niet verdienen jullie hadden allemaal de verkeerde mensen gepakt zo onschuldig dat ze waren." Stacey zag dat haar tegen stander ene wanhopige blik trok en ze wist nu al dat ze te ver was gegaan. Ookal was hij ene vampier hij verdiende de dood niet dat was hij onwaardig. ’Ik heb werkelijk geen idee waar je het over hebt, oké!’ Sprak hij. ’Welke verkeerde, onschuldige mensen?!’ Sprak hij toen terwijl zijn prachtige stem stacey's oren bereikte. Stacey gezicht stond nu meer woendend inplaats van schuldig. Ik zou ze vermoorden allemaal!

"jullie hebben ons uitgegroeit jullie allemaal!" schreeuwde Stacey nu keihard en haar ogen begonnen nu bloed rood op te lichten. Haar witte haar ging naar zwart. stacey's woede was erger dan haar eigen persoonlijkheid en dat wist ze allang. Het verleden nam bezit over haar en dat zou altijd zo zijn. Altijd.

"Mam!" Schreeuwde Stacey terwijl de aarde trilde en zij niet wist wara ze heen moest. Ze was blind en kon niks zien of doen. Ze was alleen en stond op het punt om dood te gaan. Stacey huilde en huilde en wist niet wat ze moest doen. Opeens uit het niets hoorde ze haar moeder een doods schreeuw maken en volgde toen haar schreeuw. "Mam!" Schreeuw stacey keihard terwijl ze steeds dichter bij kwam maar over haar eigen voeten struikelde. Stacey neeh ga weg!" Schreeuwde haar moeder. stacey stond toen verstijft toen plotseling een mes op haar kil stond. Stacey stond helemaal verstijfd en keek doods bang uit haar blik terwijl een traan van haar wang rolde. "Kil hem." Verluisterde ene stem in haar hoofd terwijl ondertussne stacey blinde ogen zich vulde met rooie drap. "Kill hem!!" Schreeuwde het keihard in Stacey's hoofd. "Ruik je die stank niet ze hebben ej ouders  vermoord!" Stacey schrok toen op van de stem en kon opeens alles zien haar blinde ogen waren naar rode ogen gegan en ze keek toen pissig om haar heen terwijl ze haar handen om het mes zette. Het bloed van haar handen stroomde van het mes af dat ene prikkel gaf aan stacey. "Kill die bloed zuigers!" Gilde de stem in haar hoofd en Stacey gilde mee. "Je bent geboren met deze kracht. Jij bezit de kracht om ze allemaal et vermoorden!" Gilde de stem. Opeens sprong ene krachtige energie uit stacey die vol met zwarte magie zat. In de hart van het kleine meisje werd gevuld met walging en haat. De kracht vernietigde alles om haar heen. Alles wat Stacey kon zien waren lichaamsdelen en bloed. Dat was alles wat overgebleven was. En midden in de treop stond het kleine meisje met ene krachtige zwarte magie over haar heen vol haat en walging van die schepsels. Haar ouders waren dood en op deze dag zij zelf ook. De lieve blinde meisje zou er nooit meer zijn. Want het monster had het overgenomen die hen zou vernietigen.

Stacey kwam uit haar flashback en keek pissig naar ed jongen de dode zielen handen stond op het punt hem te grijpen en te vernietigen terwijl zij vol woedent en walging naar hem keek. Hij evrdiende het netzoals die andere. hun hadden mijn this verwoest. hun hadden mijn ouders afgenomen! Ze zijn allemaal dood voor me. Allemaal! Stacey schreeuwde het toen uit van walgign terwijl een zwarte kracht om haar vuist kwam. Er onstonden zwarte vlammen die dreigent er uit zagen. Ze stond op het punt om hem te vernietigen en de delen van zijn lichaam door de zielen te laten opeten. Tot op het punt ene kwade tinteling in zijn ogen kwam. Stacey keek naar hem met een verwarde blik terwijl alles nu opeens stil leek te staan. “Waarom zou jij anders zijn? Waarom zou ik jou wel kunnen vertrouwen. jij wilt mij ook vermoorden." Zei Stacey terwijl ze haar nagels in hem boorde. Ze zag hoe het bloed er uit stroomde met kleine beetjes. Stacey merkte toen dat zijn spieren begonnen te ontspannen terwijl haar and ging trillen van woede. ’De enigste reden waarom ik je wou vermoorden was omdat je aan m’n wapens zat. Mijn eigendommen. Mijn bescherming. Dan kan ik nogal opvliegerig worden ja.’  Kalm keek hij haar aan. ’Als je me wilt vermoorden doe het dan wel snel.’ Nu gleed zijn blik de omgeving langs, de monsters negerend. ’En het liefst ook ergens anders. Dit is niet echt een plek waar ik m’n jonge leven eindigen wil.’ Zachtjes slaakte hij een zucht. ’Als je maar weet dat ik je best helpen wilt met dingen. Geen idee wat en of ik er überhaupt iets vanaf weet, maar oké.’ Stacey ontspanden zich zelf toen. De vlammen doofde van haar hand. Darana verdwenen de monsters niet om hun heen waren. Ze wist niet waarom maar op een manier was het niet goed wraak uit te oefenen op iemand die haar niks had gedaan. Stacey keek hem aan terwijl er tranen in haar ogen sprongen. Ze had bijna een leven verwoest die haar wou helpen wat er ook egbeurd was. Zij was het monster en niet hem. De tijd stroomde weer verder en Stacey keek hem aan. Ze had een schuld gevoel van alles wat zij hem misdaan had. Stacey spieren ontspanden toen en ze viel op hem in zijn armen. Even voelde ze weer het kleine meisje die blind en hulpeloos was. Maar wel veilig in iemands onbekende armen.

(Sorry wou inkomen)

[Probeer kleur te gebruiken voor de dialoog, aangezien het soms niet duidelijk te zien is wie wat zegt.

~Jonathan ]