een gezellig avondje ging verkeerd

Struikelend loopt hij door een donker steegje, herinnerend  waar hij vandaan komt, luide muziek raast nog door zijn hoofd. Nathan leunde hijgend tegen een muur, terwijl hij rustig probeert te blijven. Hij heeft weer een avond te veel gedronken en moet bijna kotsen. Dan komt hij erachter dat hij niet weet waar hij is. Hij probeert zijn telefoon te pakken, maar hij valt kapot uit zijn handen. Dan ziet hij een twaalfjarig meisje en probeert hij zo nuchter mogelijk te doen. 'Hallo meisje,' zegt Nathan, 'wat doe jij hier, moet je niet in bed liggen?'

`hallo meisje,'Zei hij,`Moet je niet in bed liggen?' De blik in haar ogen leek verveeld. Daarna had hij een stem uit haar mond gehoord die hij niet had verwacht, in plaats van lief was de stem emotieloos en kil. `Hou je bek en zorg je dat je niet jankt.' En zonder dat hij het door had voelde hij net nadat zij klaar was met praten iets in zijn zij. het andere moment stortte hij neer op de grond van de pijn. Hij kreeg een schop van haar in zijn zij. Hij kromp in elkaar, maar omdat hij dronken was voelde hij de pijn minder erg. ze liep toen langzaam naar hem toe en beet toen in mijn nek, ze spuugde mijn bloed waarop ze geërgerd zei,`Waarom drinken bloedzakken altijd alcohol?' Nathan wilde daarop antwoorden, maar hij kreeg geen geluid uit zijn mond van de schrik. Kort daarna voelde hij iets op zijn wond, maar hij kon er zijn vinger niet opleggen wat het was. hij voelde dat zij iets in zijn wond deed waarna het dicht werd gelikt, toen wist hij het het vreemde meisje spoot iets in zijn nek vanuit haar mond, kon hij maar weten wat. Opeens voelde hij een helse pijn door heel zijn lichaam. Nathan begon te kronkelen en te schreeuwen van de pijn. Hij dacht dat hij doodging en zag zijn leven voorbij flitsen. Hij had spijt dat hij weggelopen was van zijn familie en schreeuwde van de pijn, `Sorry dat ik jullie zoveel problemen heb bezorgd!' De tranen rolde van zijn wangen, van de pijn, maar meer van de spijt die had toen hij zijn zusjes achter liet bij zijn vreselijke ouders. Zijn hand gleed over de grond naar de voeten van Lucetta, terwijl hij haar aankeek vol woede en verdriet, maar toch duidelijk te zien was dat hij helse pijn had. `Ik zal het je nooit vergeven,' Zei Nathan met een brokkelige stem,'Ik hoop dat je de rest van je leven in een cel zal wegrotten.' Zijn hand viel toen zwak op haar voet. Nathan kon zelf geen bewegingen meer maken, maar zijn lichaam kronkelde verder, vechtend tegen het virus.

De jongen verwachte haar stem niet en Lucetta zag dat hij een krimp gaf. Lucetta levenloze lichaam beweegt zich maar voort. Haar saaie leven dat als ijs aan voelde. Ze voelde zich hier niet thuis als dit maar zo was ze gemaakt. Haar moeder zei altijd dat dit haar lot was maar wie zegt dat ze dit wilt? Ze was een monster in de ogen van veel mensen en dat was alles wat ze niet wilde. `Hou je bek en zorg je dat je niet jankt.' En zonder dat hij het door had voelde hij net nadat zij klaar was met praten iets in zijn zij. het andere moment stortte hij neer op de grond van de pijn. Lucetta schopte hem keihard met haar kracht en wist dat dit genoeg was. Haar ogen bleven kil staan en naar hem kijken. Ze keek nors en pissig ijskoud en vol haat. Ze was niet ene lief klein kindje ze was een monster met brute kracht die alles op haar pad pijn dee. De blik in haar ogen hoe ze naar de jongen keken voor meer terwijl je goed kon zien dat ze onder haar rooie ogen kringen had zitten van slaap te kort en teveel werk doen. Ze liep rustig en elegant naar hem toe maar haar blik bleef vol haat staan net of dat ze het niet wilde. Ze boog zich voor over en pakte zijn nek vast klaar om haar werk te doen haar opdracht die ze had gekregen. Ze beet keihard in zijn nek en voelde hoe het bloed er uit kwam. Lucetta beet toen ook keihard in haar pols en lied het bloed samen komen in haar mond. Ze stond toen weer overeind en keek naar de jongen die raar begon te bewegen van de helse pijn.  `Sorry dat ik jullie zoveel problemen heb bezorgd!' De tranen rolde van zijn wangen, van de pijn, maar meer van de spijt die had toen hij zijn zusjes achter liet bij zijn vreselijke ouders. Lucetta zag dat zijn handen over de grond gleden naar haar toe. Hij keek vol woede en verdriet maar het deed Lucetta niks voor haar was hij maar een schepsel die zou overleven van het gif of sterven. `Ik zal het je nooit vergeven,' Zei Nathan met een brokkelige stem,'Ik hoop dat je de rest van je leven in een cel zal wegrotten.' Zijn hand viel toen zwak op haar voet. Nathan kon zelf geen bewegingen meer maken, maar zijn lichaam kronkelde verder, vechtend tegen het gif.

Lucetta keek naar hem zonder eer en concentreerde zich toen. Er begon ene ijskoude licht om haar heen te stralen die haar kleding van haar lichaam afscheurde. Haar haar verborg haar blode plekken. Langzaam werd Lucetta's haar sneeuw wit en haar ogen ijsblauw net of er ene andere persoon opeens stond. Ze sprak iets snel op ritme uit terwijl ze zich toen opeens verplaatste. In deze stegen was het niet veilig om te blijven. Net voordat Lucetta klaar was met de spreuk werd ze geveld door een pijl die keihard in haar rug boorde. Even viel ze op de jongen met haar ijskoude blote lichaam en keek toen snel om haar heen. Haar korte haar was ook lang geworden. De pijl verdween en het bloed dat uit haar rug stroomde bevroor. Lucetta had iets speciaals wat bijna niemand wist. Ze leefde in twee werelds goed en slecht. Dat was dankzij haar moeder. Lucetta keek naar haar indringer en haar ogen begonnen langzaam op te lichten. Er vormde ijs om haar en haar prooi. Ze moest hem beschermen wat dan ook. "Sta op!" Gilde ze. "ik heb je nodig." De stem die eerst kil was veranderd in een stem van noot terwijl het ze hem aan keek. Lucetta zat even op haar knieën en deed een kleine spreuk. Ze versnelde het proces van de gif om te zorgen dat het bij zijn eind stadium was. Om het af te maken gaf ze snel een magische kus op zijn mond terwijl zijn lichaam begon te stralen. "We hebben je nodig word wakker!" Lucetta's gloed nam toen af en veranderde in haar oude vorm. Haar haar werd toen weer kort en haar ogen licht rood. Het ijs smelten toen snel.  Lucetta maakte toen snel een ijspegel en gooide recht door het lichaam van de aanvaller.

Hij hoorde haar iets snel van ritme zeggen, en viel toen bewusteloos neer. Nathan werd wakker toen hij iemand lippen op de zijne voelde. Hij deed zijn ogen open en keek in die van haar. Ze zag er anders uit dan eerst, haar haren waren sneeuwwit,haar ogen waren ijsblauw en ze had geen kleren aan. hij keek haar aan of ze een engel was.
Nathan kwam bij zinnen toen hij haar hoorde schreeuwen, `we hebben je nodig word wakker!' Ze veranderde terug in hoe ze er eerst uit zag.

Nathan voelt zich anders, als tijd in slowmotion is gezet en hij normaal beweegt. Hij hoort het zelfde zinnetje steeds door zijn hoofd racen: We hebben je nodig.
zijn ogen worden bloedrood terwijl hij een man in de verte ziet staan. Nathan duwt het meisje aan de kant en rent naar de man. hij geeft hem een klap tegen zijn kin en hij vliegt tegen een muur. Nathan springt voor hem, pakt hem vast en bijt zijn nek in stukken. hij gooit het lijk weg, maar kent zijn krachten nog niet en het lijk vliegt in de lucht en verdwijnt uit het zicht. Nathan likt het bloed rond zijn lippen weg en draait langzaam naar het meisje wat hij net probeerde te beschermen.