Rond de salontafel

(Alleen voor Jonathan en Giulia)
"Vertel eens. Wat maakt jou nou zo speciaal?" ,zei Jonathan met zijn paarse ogen strak op haar gefixeerd. "Je lijkt me niet bijzonder sterk en je kijkt ook niet bijzonder slim uit je ogen." Hij keek achterom. "Okee ,ze zijn weg." Hij glimlachte. "Ik moet toch een beetje professioneel overkomen ,niet? Anders vertrouwen ze me misschien niet meer. Dus jij zult ook moeten laten zien dat je bent opgewassen tegen de rest van deze stad. Ben je er wel klaar voor?" Hij zuchtte. "Nou ,daar heb ik toch mijn twijfels over hoor!" Hij keek dit keer niet achterom ,maar hij hoorde het zware wapen van een van zijn lijfwachten door de gang klinken. Hij keek haar nog eens streng aan en knipoogde toen. "Volgt u mij naar de deur?" ,zei hij alsof hij daadwerkelijk serieus over wilde komen.

"Ik heb het niet zo op het toneel spelen.. Je weet toch dat als er iets mis gaat ik altijd nog mijn Famiglia heb?" ,zei Giulia ,terwijl ze Jonathan strak aankeek. "Hush ,m'lady. Voor alles is een reden." ,zei Jonathan met een zachte stem. "Zorg jij nu maar dat je je zaken op orde krijgt hier ,okee?" Jonathan maakte aanstalten om haar een knuffel te geven ,maar toen hoorde hij een van zijn bewakers kuchen. Hij keek achterom en zei "Tja ,honger hè?" ,terwijl zijn geveinsde lach nog nepper was dan een plastic paashaas op Honolulu.

"Ik kom al!" ,zei hij. Hij liep rustig met haar mee naar de poort. "Kan ik niet gewoon bij jou slapen? Alsjeblieft?" Hij keek haar met puppieogen aan. "Ik krijg opeens bezoekjes van oervampiers en daar wil ik even aan ontsnappen." ,zei hij met een serieuze blik. "Dus ik zou het zeer op prijs stellen als ik met jou mee kon komen." Ze bereikten nu het hek. "Antwoord graag. Ik kan hier de hele nacht blijven staan." ,zei hij met een glimlach op zijn gezicht. "Trouwens ,volgens mij kunnen ze ons hier niet zien."

Hij werd gepord. Alweer. "Waarom word ik de hele dag door mensen aangeraakt?!" ,zei Jonathan met een glimlach. "Arrigatou. Ik kan je niet genoeg bedanken." Hij porde Giulia nu. Hij opende het hek en duwde haar snel door de opening. Nu liep hij er zelf doorheen en hij sloot de poort heel voorzichtig. "Ze zullen me vast niet missen." ,zei hij met een lach van oor tot oor.