What is this?

Sean keek om zich heen terwijl zijn leren jasje nat werd van de regen. Wat is dit? Vroeg hij zich af terwijl hij met zijn krach zijn gun weer opladen. Deze stad was nieuw voor hem en alles was anders dan hij gewend was. tja het is nu ook 4 eeuwen vooruit he wat zul je in al die tijd gemist hebben? Er was niks meer terug te herkennen van zijn wereld. de wereld vol met magie en vampiers. De menselijk hadden het over genomen en overal gebouwen gezet die lijken op kubussen hoe ze het ook noemen nu. Tot nu toe wist hij een iemand die met hem mee is gegaan naar deze wereld. Ze is ook een wizard en wist ook van niks toen ze hier terecht kwam. Hadden de goden het op ons gemunt? Dacht Sean over na maar dat kon niet dit was geen natuurlijk magie, zelfs voor de goden niet. Nu ik hier ben vraag ik me steeds af wat is een mobiel? zon vierkant doosje waar je tegen praat. Wat heb je er ooit aan? Sean keek gerust omzich heen terwijl hij verder dacht over deze gekke wereld vol met rare spullen. Geen een gebouw is bespaard gebleven van ons geen ene monument. Sean hoorde toen wat en zijn revolver stond toen op het punt om op iets af te schieten. Sean keek rustig en gespannen om zich heen en slikte toen even. "Wie komt me opzoeken?" Sprak hij uit terwijl hij zijn stem onspande.

"Een beetje meer respect, Cafone." zei ze arrogant als antwoord. "Je bent niet in de rank om hier de dingen te vragen. Wie ben jij? ze stopte even. "En waarom loop je hier rond als een verdwaald kind? Dit is een van de gevaarlijkere wijken hier." haar Italiaanse accent klonk zwaar door, en ze keek de man met toegeknepen ogen aan. Sean keek haar en lachde toen. "Niemand heeft in 4 eeuwen ooit respect van me gekregen dame." Sean maakte ten een scheve glimlach. "Laat ik lief zijn en me voorstellen, ik ben Sean Etherrior Fel'Dan." Sean keek haar aan en liep dichter bij. In zijn goude glansende ogen kwam een warm gevoel uit terwijl hij sarcastisch een prinselijk buiging maakte voor haar. "Uwe hoogheid." Terwijl Sean dat zei toverde hij een zwarte roos uit zijn handen en gaf het aan het meisje . " Een bloempje voor de dame." Zei hij met een grijns en een sarcastisch ondertoon.

sorry voor spellings fouten ik zit op me laptop

"Oh, je denkt dat het grappig is om sarcastisch tegen mij te doen?" Ze ging voor hem staan met haar handen op haar heupen. "We zullen zien hoe je lacht als je ruzie met mij hebt." ze keek hem dreigend aan. "Laat ik ook maar eens 'lief' zijn. Ze zei het woord lief nadrukkelijk. "Ik ben Giuliana Aracelli Travotelli. Maar, sinds je hier nieuw bent, en ontiegelijk oud, ik ben de Donna van de maffia hier. Mi mostra alcuni rispetto." ze kon deze nieuweling al niet uitstaan, maar ze moest zich professioneel opstellen. Ze zou later wel iemand op hem afsturen, ook al dacht ze dat hij niet eens haar tijd en man waard was. sean keek haar nu aan maar dan met een blik die eindeijk aandacht voor haar had. "Ik geef net zomaar respect aan iemand behalve mijn meester. " sEan keek haar toen aan en zchte. "okal ben je me baas mevrouw maar as respect wil moet je het ook kunnen weg geven." Sean keek haar toen weer rustig aan en zuchte. "Laten we starten als vrienden en niet als baas en werknemer." Sean glimachtte toen lief


(Nope kan geen italiaans)

"Ha-ha. We zullen nog wel zien. Vergeet niet dat ik hoger dan jou sta en meer macht heb, Cafone." Giulia glimlachte minstens net zo nep als lief terug. "Waar kom jij trouwens vandaan, je klinkt niet Italiaans. Ik dacht dat ik alleen Italianen had aangenomen, op Giovani di honore na. Zal vast het werk van mijn vader zijn geweest." ze dwaalde af van het onderwerp. Ze had haar handen nog steeds op haar heupen, terwijl ze uitdagend zijn kant opkeek. Eerder gezegd, omhoog keek. Sean moest toen lachen omhaar. "Zo jij durf wel tegen een oude wizard." Zei hij met ene grijns Hij bukte toen langzaam en aaide over haar hoofd. "Wat ben jij een lief klein meisje." Zei hij met een grijns maar werd toen weer even serieus. "ik kom hier niet vandaan maar be hier 400 jaar gelden naja 390 jaar geleden hier naar toe verhuisd." Zei hij toen met een glimlach en ging langzaam weer recht op staan. "Ik woonde in de magische wereld tot het werd verwoest het heette fantasia ." Sean Concentreerde toen op zijn magie er er kwam langzaam een bol met tijd opnames. "Jullie hebben ons terrein over genomen door de hulp van een oud ras." Zei hij toen rustig terwijl hij de al aan haar gaf en loangzaam weer bukte zodat ze op oog hoogte kwamen.

"Ahh.. più bello.." mompelde ze voordat ze zich verdiepte in wat er in de bal gebeurde. Na alles te hebben gezien, van begin tot einde, gaf ze de bal weer terug aan Sean. "Ik snap het, het enige wat ik niet snap is hoe je in de Famiglia bent terechtgekomen." "want als er alleen Italianen waren was ik geen dwerg..." Sean lachde even en keek naar de kleine dwerg. "Wat is er dwerg?" Zei hij met een grijns terwijl hij naar haar keek. Sean bukte weer en keek in haar ogen. "Wil de kleine meid een knuffel?"

"Ik ben nou eenmaal klein. Genen. Maar vergeet niet dat ik je baas ben en altijd een wapen op zak heb, Cafone." Pas toen drong het door hoe Sean haar noemde, nog 10 seconden keek ze hem emotieloos aan en toen viel het kwartje. "Wacht wat? Hoe noemde je me? Zeg het nog eens? Ik daag je uit om me nog eens zo te noemen." zei ze, waarna ze hem arrogant aankeek en haar haar naar achteren zwiepte met een nijdig gebaar. Sean moes toen nog meer lachen. "De kleine dwerg word nijdig." Zei hij met ene glimlach terwijl hij haar aan keek. "Ik verstond je heus wel hoor ik heb goeie oren." Zei hij met een lach maar uiteindelijk was het zijn gave die constand is gebleven tijdens zijn tijdreis. "wil de kleine dwerg geen knuffel van Sean?" Zei hij nu met een grotere grijns op zijn gezicht terwijl hij moeilijk voor haar ging bukken en zijn armen wijd hield.

"Ik heb de halve stad in handen. Ik ken moordenaars overal, desnoods kan ik je nu ter plekke een kogel voor je kop knallen. Maar, Non ti preoccupare, ik ben alleen maar heel erg gevaarlijk. Ik ga je geen knuffel geven." Zei Giulia nijdig en keek hem strak in de ogen aan. "En daarbij, ik ben geen dwerg. Ik ben gewoon niet zo lang. Tchk." vervolgde ze, waarna ze zijn schouder vastpakte en hard op het drukpunt daar drukte, iets wat voor de meeste mensen ontiegelijk veel pijn zou bezorgen. Ze keek zonder enige emoties op haar gezicht naar Sean's reacties. Sean voelde hoe hij haar probeerde te drukken op pijnlijke plekken. Sean ging grijnsen en liet bliksem door haar lichaam lopen voor ene kleine schokje. "Misschien nu wel een kleine knuffel schoonheid?" Sean keek glimlachend haar aan en pakte haar toch vast om een warme knuffel te geven. " Je ebnt misschien klein maar zo kom je heus niet over hoor." Zei hij met een warme lach terwijl hij een spreuk zei en langzaam een roos in zijn handen groeide. Langzaam liet hij haar los en reikte haar de roos aan.